Zgodnie z ustawą o wychowaniu w trzeźwości, gminy mogą ograniczać możliwości sprzedaży alkoholu na danym terenie, tworząc tym samym niejednolite warunki do prowadzenia działalności gospodarczej. Krajowa Izba Gospodarcza wielokrotnie podkreślała, iż rozwiązania prawne przyjęte w ustawie z 1982 roku nie odpowiadają nie tylko gospodarczym, ale także technicznym realiom, co pokazały niejednolite interpretacje zasad sprzedaży alkoholu na odległość prowadzonej przez sklepy internetowe.
Przykładem wadliwości obowiązujących przepisów może być sytuacja, z jaką mamy do czynienia w Warszawie. Zgodnie z ustawą z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, rada gminy ustala liczbę punktów sprzedaży napojów zawierających powyżej 4,5% alkoholu (z wyjątkiem piwa), przeznaczonych do spożycia w miejscu sprzedaży oraz poza nim. Rada gminy ustala także zasady usytuowania na terenie gminy miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych.
W przypadku Warszawy liczba punktów jest różna w zależności od dzielnicy, a wyczerpanie przez nie dostępnego limitu sprawia, iż funkcjonujące na terenie dzielnicy punkty handlowe muszą, po zakończeniu trwania okresu zezwolenia, przerwać sprzedaż napojów alkoholowych i oczekiwać w kolejce na wydanie zezwolenia.
Rada Warszawy uzasadnia limitowanie punktów sprzedaży dla poszczególnych dzielnic dyspozycją art. 12 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Do Krajowej Izby Gospodarczej docierają jednak sygnały od przedsiębiorców, w ocenie których zgodnie z orzecznictwem i utrwalonym w doktrynie poglądem pod pojęciem „zasad usytuowania” nie można wprowadzać różnych zasad uzyskania zezwoleń na terenie jednego miasta.
W treści omawianej ustawy o przeciwdziałaniu alkoholizmowi brak jest upoważnienia dla rady gminy do terytorialnego zróżnicowania zasad usytuowania miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych z uwagi na ich położenie na terenie jednostek pomocniczych samorządu terytorialnego – jakim są np. dzielnice m.st. Warszawa.
Warto podkreślić, że ograniczanie możliwości podejmowania działalności gospodarczej w tym zakresie może zostać uznane za niezgodne z przepisami ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, która daje szanse równego traktowania przedsiębiorców, w szczególności na terenie tej samej gminy.
W ocenie Krajowej Izby Gospodarczej przykład Warszawy wskazuje jednoznacznie na potrzebę zmiany przepisów w kierunku ustalenia jednolitych warunków sprzedaży alkoholu w całym kraju. Gminy w drodze swoich decyzji nie powinny ograniczać możliwości sprzedaży alkoholu na danym terenie – tworząc tym samym niejednolite warunki do prowadzenia działalności gospodarczej. Naszym zdaniem zmian wymaga również system opłat za sprzedaż alkoholu w placówkach detalicznych. Stała opłata jest poważnym obciążeniem dla małych placówek detalicznych i stwarza preferencyjne warunki dla dużych sklepów.
w trzeźwości, gminy mogą ograniczać możliwości sprzedaży alkoholu na danym terenie, tworząc tym samym niejednolite warunki
do prowadzenia działalności gospodarczej. Krajowa Izba Gospodarcza wielokrotnie podkreślała, iż rozwiązania prawne przyjęte w ustawie z 1982 roku nie odpowiadają nie tylko gospodarczym, ale także technicznym realiom, co pokazały niejednolite interpretacje zasad sprzedaży alkoholu na odległość prowadzonej przez sklepy internetowe.
Przykładem wadliwości obowiązujących przepisów może być sytuacja, z jaką mamy
do czynienia w Warszawie. Zgodnie z ustawą z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, rada gminy ustala liczbę punktów sprzedaży napojów zawierających powyżej 4,5% alkoholu (z wyjątkiem piwa), przeznaczonych
do spożycia w miejscu sprzedaży oraz poza nim. Rada gminy ustala także zasady usytuowania na terenie gminy miejsc sprzedaży i podawania napojów alkoholowych.
W przypadku Warszawy liczba punktów jest różna w zależności od dzielnicy,
a wyczerpanie przez nie dostępnego limitu sprawia, iż funkcjonujące na terenie dzielnicy punkty handlowe muszą, po zakończeniu trwania okresu zezwolenia, przerwać sprzedaż napojów alkoholowych i oczekiwać w kolejce na wydanie zezwolenia.
Rada Warszawy uzasadnia limitowanie punktów sprzedaży dla poszczególnych dzielnic dyspozycją art. 12 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Do Krajowej Izby Gospodarczej docierają jednak sygnały od przedsiębiorców, w ocenie których zgodnie
z orzecznictwem i utrwalonym w doktrynie poglądem pod pojęciem „zasad usytuowania”
nie można wprowadzać różnych zasad uzyskania zezwoleń na terenie jednego miasta.
W treści omawianej ustawy o przeciwdziałaniu alkoholizmowi brak jest upoważnienia
dla rady gminy do terytorialnego zróżnicowania zasad usytuowania miejsc sprzedaży
i podawania napojów alkoholowych z uwagi na ich położenie na terenie jednostek pomocniczych samorządu terytorialnego – jakim są np. dzielnice m.st. Warszawa.
Warto podkreślić, że ograniczanie możliwości podejmowania działalności gospodarczej
w tym zakresie może zostać uznane za niezgodne z przepisami ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, która daje szanse równego traktowania przedsiębiorców,
w szczególności na terenie tej samej gminy.
W ocenie Krajowej Izby Gospodarczej przykład Warszawy wskazuje jednoznacznie
na potrzebę zmiany przepisów w kierunku ustalenia jednolitych warunków sprzedaży alkoholu w całym kraju. Gminy w drodze swoich decyzji nie powinny ograniczać możliwości sprzedaży alkoholu na danym terenie – tworząc tym samym niejednolite warunki
do prowadzenia działalności gospodarczej. Naszym zdaniem zmian wymaga również system opłat za sprzedaż alkoholu w placówkach detalicznych. Stała opłata jest poważnym obciążeniem dla małych placówek detalicznych i stwarza preferencyjne warunki dla dużych sklepów.
