Dzień Przeciwdziałania Pustynnieniu i Suszy

Światowy Dzień Przeciwdziałania Pustynnieniu i Suszy – ogłoszony został przez Zgromadzenie Ogólne ONZ 30 stycznia 1995 roku. Na dzień obchodów wyznaczono 17 czerwca, celem zwrócenia uwagi na sposoby zapobiegania pustynnieniu i suszy.

Z danych przedstawionych przez ONZ z marca 2021 roku wynika, że 3,6 mld ludzi na świecie ma problem z dostępem do wody pitnej. W myśl rezolucji Zgromadzenia Ogólnego ONZ, prawo do bezpiecznej, czystej wody zdatnej do picia oraz do urządzeń sanitarnych jest prawem niezbędnym do zapewnienia korzystania w pełni z życia i praw człowieka. Dlatego tak istotne są działania na rzecz ograniczania dynamiki zmian klimatycznych powodujących suszę i pustynnienie, a także ochrona zasobów wody pitnej.

Aby przeciwdziałać suszy, należy:

  • retencjonować wodę i dobrze nią zarządzać. Chodzi tu m.in. o wtórne użycie deszczówki czy wody poprodukcyjnej lub ścieku oczyszczonego.
  • Na terenach zabagnionych powinniśmy likwidować rowy melioracyjne lub co najmniej budować zastawki na już istniejących, chronić mokradła, zakazać odwadniania torfowisk, przywracać tereny zalewowe, pamiętajmy – bobry są naszymi sprzymierzeńcami!
  • Dla przywrócenia retencji w dolinach rzecznych fundamentalne znaczenie ma odtwarzanie naturalnego biegu rzek i zwiększanie rozstawu wałów przeciwpowodziowych. Powinniśmy myśleć nie w kategoriach wielkich tam i zbiorników retencyjnych np. na Wiśle, lecz małej retencji krajobrazowej, takiej jak oczka wodne – woda potrzebna jest na polu, a nie w zbiorniku retencyjnym.
  • W rolnictwie powinniśmy stosować międzyplony i płodozmian, wprowadzać uprawę bezorkową, chronić zadrzewienia śródpolne i w razie potrzeby nasadzać nowe. Dla właścicieli gruntów powinny zostać wprowadzone instrumenty dopłat do tzw. usług ekosystemowych.
  • O ile na terenach gęsto zamieszkanych przywracanie mokradeł i podnoszenie poziomu wód podziemnych może być w wielu miejscach trudne do wykonania ze względów społeczno-gospodarczych, to lasy, zajmujące ok. 30% powierzchni Polski powinny stać się miejscami skutecznej retencji wody. Szczególną ochroną powinny zostać objęte lasy na terenach górskich, gdzie retencjonowanie wód opadowych jest najważniejsze.
  • Na terenach miejskich należy priorytetowo chronić i rozszerzać tereny zielone oraz tereny naturalnej retencji wody. Obrazowo mówiąc: parki zamiast parkingów.